Ιατρική στην ελληνική μυθολογία.
Όλοι οι θεοί του Ολύμπου είχαν θεραπευτικές δυνάμεις, αλλά παράλληλα μπορούσαν να εξαπολύσουν επιδημίες και ασθένειες στο ανθρώπινο γένος. Κατεξοχήν όμως θεός της ιατρικής, εφευρέτης της ιατρικής τέχνης και ιατρός των θεών είναι ο Απόλλων, ο οποίος ονομάζεται και Παίων, γιατί πολλές φορές ταυτίζεται με τον Παίωνα, τον ιατρό των θεών του Ολύμπου (το όνομα του προέρχεται από τη χρήση του βοτάνου παιωνία). Ήταν γιος του Διός και της Λητούς και είχε τη δύναμη να απομακρύνει τα νοσήματα και κάθε κακό, αλλά παράλληλα με τα βέλη του να εκτοξεύει το θάνατο, νοσήματα ή και λοιμούς.
Η Αθηνά επίσης θεωρείται κατεξοχήν ιατρική θεότητα και προστάτιδα των οφθαλμών, γι’αυτό και εκαλείτο Οφθαλμίτις ή Οπτιλέτις. Μπορούσε επίσης να στείλει διάφορα νοσήματα και κυρίως παραφροσύνη.
Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο Ηρακλής ανακάλυψε τις κατευναστικές και ανακουφιστικές ιδιότητες των θερμών λουτρών, που ονομάστηκαν Ηράκλεια, καθώς και διάφορα βότανα, ενώ ο Αχιλλέας θεράπευσε τον Τήλεφο με βότανο που ανακαλύφθηκε από τον ίδιο και ονομάσθηκε αχίλλειον ή τηλέφειον. Κατ’άλλους θεράπευσε το τραύμα του Τηλέφου με την σκωρεία της λόγχης του, μέθοδο που βασίσθηκε επί χρησμού που γνωμοδότησε ως μόνη θεραπεία το αίτιο του τραύματος και παριστάνει πρώιμη εφαρμογή της ομοιοπαθητικής θεωρίας των αρχαίων.
Η Άρτεμις, θεράπευε διάφορα νοσήματα και κυρίως την τύφλωση και κατάπαυε λοιμούς. Θεωρείται όμως κυρίως η προστάτιδα των επιτόκων, των βρεφών και των νηπίων. Άλλωστε αμέσως μετά τη γέννησή της από τη Λητώ επιτέλεσε το θείο έργο της, ως μαία, βοηθήσασα στη γέννηση του αδερφού της Απόλλωνα.
Στη μυθολογία μας επίσης ανευρίσκονται οι πρώτες ενδείξεις καισαρικής τομής (Σεμέλις, Κορωνίς, από την οποία γεννήθηκε με καισαρική τομή ο Ασκληπιός με τη βοήθεια του θεού Ερμή).
Η γέννηση επίσης της Αθηνάς από το κεφάλι του Διός υπαινίσσεται ανάμνηση της συνηθισμένης στους λαούς της νεολιθικής εποχής ανατρήσεως του κρανίου. Ο «τοκετός» έγινε με την πρόκληση ρωγμής που εκτέλεσε με τα εργαλεία του ο θεός Ήφαιστος στο κρανίο του Διός.
Αναπτυγμένη επίσης εμφανίζεται η αίσθηση της υγιεινής αφού οι θεές και οι νύμφες λούζονται συχνά στα ύδατα πηγών και ποταμών. Η Ρέα, όταν γέννησε τον Δία πλύθηκε στον ποταμό Νέδας της Μεσσηνίας. Εκπληκτική ακόμη είναι η γνώση της αναγεννητικής ικανότητας του ήπατος, που φαίνεται στο μύθο του Προμηθέα Δεσμώτη στον Καύκασο, ενώ ένδειξη της πολυδιψίας του διαβήτη υποδεικνύεται στο γνωστό μύθο του Ταντάλου.
Της μυθολογίας ίχνη έχουν κληροδοτηθεί στη σύγχρονη ανατομική ορολογία μας. Ο ημίθεος Άτλας, που υποβάσταζε τη γη, έδωσε το όνομά του στον πρώτο αυχενικό σπόνδυλο που υποστηρίζει το κρανίο, ο λαβύρινθος του Μίνωα στο γνωστό όργανο του αυτιού, ο Αχιλλέας στον αχίλλειο τένοντα και η θεά του έρωτα στο γυναικείο εφήβαιο (όρος της Αφροδίτης), η μέδουσα στη γνωστή διάταση των περιομφαλικών φλεβών στην πυλαία υπέρταση (κεφαλή μέδουσας), ο θεός Υμέναιος στον παρθενικό υμένα κ.ο.κ.