Ο σακχαρώδης διαβήτης τύπου 2 χαρακτηρίζεται από υπεργλυκαιμία, αντίσταση στη δράση της ινσουλίνης και τελικά ανεπαρκή λειτουργία των β-κυττάρων του παγκρέατος.

Με βάση την τιμή της γλυκόζης νηστείας προσδιορίζεται η ενδιάμεση κατάσταση της διαταραγμένης γλυκόζης νηστείας, ενώ με βάση την τιμή γλυκόζης δύο ωρών κατά την από του στόματος φόρτιση με 75 gr γλυκόζης (καμπύλη σακχάρου) προσδιορίζεται η ενδιάμεση κατάσταση της διαταραγμένης ανοχής στη γλυκόζη. Οι δύο αυτές κατηγορίες χαρακτηρίζονται ως “προδιαβήτης” και σχετίζονται με αυξημένο κίνδυνο ανάπτυξης σακχαρώδους διαβήτη τύπου 2, όπως και καρδιοαγγειακών συμβαμάτων. Η παρέμβαση στο στάδιο αυτό είναι πολύ σημαντική, καθώς έχει αποδειχθεί ότι η αλλαγή του τρόπου ζωής (τροποποίηση της διατροφής και άσκηση), στο 25% των ατόμων συμβάλει στην επιστροφή των τιμών σακχάρου στα φυσιολογικά πλαίσια, ενώ σε αρκετούς ακόμα, καθυστερεί την εκδήλωση του σακχαρώδους διαβήτη.

Οι κύριοι στόχοι ενός προγράμματος υγιεινοδιαιτητικής παρέμβασης για την πρόληψη της εξέλιξης του προδιαβήτη σε σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, έχουν ως εξής :

• Σωματική δραστηριότητα, που περιλαμβάνει τουλάχιστον 30 λεπτά μέτριας έντασης άσκησης ημερησίως, τουλάχιστον πέντε φορές την εβδομάδα.
• Μείωση του ολικού λίπους σε <30% της ημερήσιας ενεργειακής πρόληψης.
• Μείωση του κεκορεσμένου λίπους σε <10% της ημερήσιας ενεργειακής πρόσληψης.
• Μείωση του σωματικού βάρους κατά τουλάχιστον 5%, εφόσον είναι αυξημένο.
• Αύξηση της πρόληψης φυτικών ινών, τουλάχιστον 25-35gr ημερησίως.

Καταλήγοντας, είναι πολύ σημαντικό σε όλα τα άτομα με προδιαβήτη να γίνεται έλεγχος και αντιμετώπιση των προδιαθεσικών παραγόντων για καρδιοαγγειακή νόσο, όπως υπέρταση και δυσλιπιδαιμία. Ο έλεγχος για εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη θα πρέπει να γίνεται τουλάχιστον μια φορά κάθε χρόνο.

  Στο σακχαρώδη διαβήτη ως υπογλυκαιμία ορίζεται η μείωση της γλυκόζης αίματος κάτω από τα 70 mg/dl, ανεξαρτήτως παρουσίας συμπτωμάτων. Ανάλογα με τα συμπτώματα, αυτή μπορεί να είναι ασυμπτωματική (ανεπίγνωστη), ήπια ή σοβαρή.

  Η υπογλυκαιμία είναι συνυφασμένη με τη ζωή των ατόμων με σακχαρώδη διαβήτη τύπου 1. Αυτά εμφανίζουν πολλά επεισόδια ασυμπτωματικής υπογλυκαιμίας κατά τη διάρκεια της ζωής τους, τουλάχιστον δύο επεισόδια συμπτωματικής υπογλυκαιμίας την εβδομάδα και κατά μέσο όρο ένα επεισόδιο σοβαρής υπογλυκαιμίας το χρόνο. Η υπογλυκαιμία είναι λιγότερο συχνή στο σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2, αλλά η συχνότητα της αυξάνει κατά την αγωγή με ινσουλίνη.

  Τα συμπτώματα της υπογλυκαιμίας δεν είναι ειδικά. Αρχικά μπορεί να εμφανιστεί αίσθημα παλμών, τρόμος, ανησυχία, εφίδρωση, ενώ όσο επιδεινώνεται αυτή να εμφανιστούν αλλαγή στη συμπεριφορά, αδυναμία συγκέντρωσης, ψυχοκινητικές διαταραχές και τελικά ως επιληπτικές κρίσεις και κώμα. Συστήνεται σε κάθε διαβητικό που εμφανίζει ανάλογα συμπτώματα, να μετρά αμέσως το σάκχαρο αίματος, ώστε να επιβεβαιώσει ή απορρίψει μια πιθανή υπογλυκαιμία.

Τα πιο συχνά αίτια που ένας διαβητικός παθαίνει υπογλυκαιμία είναι:

• Ινσουλίνη ή ινσουλινοεκκριτικά δισκία που έχουν χορηγηθεί σε μεγάλη δόση ή σε λάθος ώρα.
• Αυξημένη ευαισθησία στην ινσουλίνη, όπως μετά την άσκηση, μετά από απώλεια σωματικού βάρους κλπ
• Μειωμένη κατανάλωση γλυκόζης, όπως σε νηστεία ή γεύμα που παραλείφθηκε
• Μετά τη χρήση αλκοόλ
• Μειωμένη κάθαρση της ινσουλίνης ή των αντιδιαβητικών δισκίων, λόγω νεφρικής νόσου.

Η αντιμετώπιση της υπογλυκαιμίας εξαρτάται από τη βαρύτητά της. Όταν ο διαβητικός έχει τις αισθήσεις του και μπορεί να καταναλώσει τροφή, συστήνεται η από του στόματος λήψη 10-20 g γλυκόζης (ζάχαρη, μέλι, κλπ) ή οποιουδήποτε υδατάνθρακα με ανάλογη ποσότητα γλυκόζης. Να αποφεύγεται η συνύπαρξη λίπους γιατί καθυστερεί την απορρόφηση της γλυκόζης και μπορεί να επιμηκύνει τη διάρκεια της υπογλυκαιμίας. Εάν ο διαβητικός δεν είναι σε θέση να λάβει τροφή, προτιμάται η μεταφορά του στο νοσοκομείο (υπάρχουν οι ενέσεις γλυκαγόνης σαν άμεσο μέτρο, αλλά χρειάζονται εμπειρία και κατάλληλη αντιμετώπιση μετά).

Είναι πολύ σημαντικό για το διαβητικό ασθενή, σε συνεργασία με τον θεράποντα ιατρό να βρει ένα θεραπευτικό σχήμα με τις λιγότερες δυνατές υπογλυκαιμίες, καθώς αυτές φαίνεται ότι αυξάνουν την επίπτωση των καρδιακών συμβαμάτων, και λειτουργούν και ως αρρυθμιογόνος παράγοντας (ακόμη και οι ανεπίγνωστες). Τέλος, στα ηλικιωμένα άτομα, στα πλαίσια της ζάλης, οδηγούν σε πτώσεις και συνεπακόλουθα κατάγματα.